ԱԲՈՎՅԱՆՈՒՄ

Ծանոթ է այստեղ ամեն քարը

Եվ փոշու հատիկը անգամ.

Նույն ժպիտն, օ, քանի անգամ է

Նույն դեմքին ճառագել անկամ:

Ճառագել, բռնկվել անհասցե

Ինքն իրեն ու ինքն իր համար,

Եվ որքան, որքան եմ որսացել

Ժպիտն այդ անհասցե

Եվ ինձ, և ոչ ինձ համար…

Բայց հիմա, ինձ հետ ես հիմա դու

Ու վեր ենք բարձրանում ցածից.

Եվ ուրիշ ժպիտ չեմ նկատում

Քո այրող ժպիտից բացի:

Այս համեստ մեր Աբովյանում,

Որ սակայն թվում է մեզ անծայր,

Որ մեզ հետ վերև է բարձրանում,

Անցնում է մեր ուղին անցած:

Ուր երեկ մեր ձեռքով ենք կերտել

Մեր տան հետ մեր բախտն ու հույսերը:

- Այստեղ են բոլորը մկրտվել,

Մկրտենք նաև մենք մեր սերը…

30.7.1947 թ.

(Անտիպ բանաստեղծություն)