ԱԳԱՀՈՒԹՅԱՆ ԳԻՆԸ

 

Եվ պե՞տք է արդյոք

Քեզ միշտ ունենալ իմ կողքին: Ինչո՞ւ:

...Ու ես ծխում եմ,

Որ ծխի տեսքով

Այս ջլախախտիչ ագահությունը դուրս փչեմ ինձնից,

Ջանամ գոհանալ իմ ունեցածով,

Որ շա՜տ է այնքան:

Մի՞թե, տե՜ր աստված, շատ չէ իսկապես:

Բայց կյանքի փշոտ շարժուձևերից, ինչպես կեռերից,

Կախված ճոճվում են

Ու մեզ են կանչում ագահ ըղձանքներ:

Բայց կյանքի փշոտ շարժուձևերից, ինչպես կեռերից,

Կախված ճոճվում են

Կարկատանները մեր ծվատ հոգու...

Ես չե՛մ կամենում, որ իմ պատրանքը փոխվի պատանքի

Եվ հետո, ծվա՜տ, կախվի աշխարհի կեռերից փշոտ:

Ես սիրում եմ քեզ

Ու քեզ հետ նաև... անհնարինը`

Ա՛յն գոհությունը,

Ում չի՜ հանդուրժում մեր գոյությունը:

Ուրեմն ի՞նչ անել,

Ինչպե՞ս սիրել քեզ - սիրվել քեզանից և...

...Էլ չուզենալ

Ոչի՜նչ ավելի.

Սեփական իղձը, դավաճանի պես, 

Գամել չորս մեխով,

Սեփական ցավին

Չորստապակ մեղր քսել ու կլլել`

Տհաճ, բայց բուժիչ դեղահատի պես,

Սեփական մտքից

Կտրել ուղղանկյուն մի քառակուսի

Ու վրան գրել սեփական արյամբ.

«Եղա՜ծն էլ շատ է»,

Գրել ու մեխել սեփական ափին,

Եվ ամեն վայրկյան ընթերցել ծածուկ`

Դասը չիմացող աշակերտի պես...

11.III.1964թ. Դիլիջան

(«Նորից չեն սիրում, սիրում են կրկին» շարքից)