ԱՂԱՉՈՒՄ ԵՄ

Աղաչում եմ.- 

Մի՛ վրդովվեք, եթե ասեն 

Փառասերին հենց փառասե՜ր, 

Ո՛չ թե համեստ. 

Սրիկային՝ հենց սրիկա՜, 

Ո՛չ թե ազնիվ. 

Հեռակային՝ հենց հեռակա՜, 

Ո՛չ թե ներկա... 

Աղաչում եմ.- 

Մի՛ վախեցեք անկեղծ խոսքից. 

Անկեղծ խոսքը չի սպանում, 

Փակ խոցեր է միայն բանում: 

Թե սոված եք և երեխա՝ 

Մի՛ վախեցեք լաց լինելուց. 

Դե՜հ, քանի դեռ նա չի լալիս՝ 

Ծիծ չե՛ն տալիս: 

Մի՛ վախեցեք 

Ժանգոտ թասից ժանգ քերելուց. 

Նա դրանից չի փչանա: 

Մի՛ վախեցեք 

Կեղծի մասին ճիշտ գրելուց. 

Նա դրանից կքչանա: 

Աղաչում եմ.- 

Եվ թվաբա՜ն եղեք մի քիչ, 

Բայց պայմանով այս ամոքիչ. 

Ո՛չ թե ճշտին սուտ գումարեք, 

Այլ բաժանեք սուտը ճշտին. 

Ո՛չ թե վշտին գութ գումարեք, 

Այլ բաժանեք գութը վշտին: 

Եվ պարծեցեք ո՛չ թե հարցով.

Հպարտացեք լոկ լուծումո՜վ՝

Փակագըծի ճիշտ բացումով, 

Մնացորդով 

Ու քանորդով... 

Աղաչում եմ.- 

Եղեք նաև քիչ հոգեբան. 

Եթե որդին տրտում երգով 

Իր ծնողի մահն է սգում, 

Աղաչում եմ, մի՛ ընդհատեք, 

Ի՜նչ է թե նա... լա՛վ չի երգում... 

Աղաչում եմ.- 

Այս և նման այլ հարցերում 

Երբևիցե ինձ չաղաչե՜լ... 

9-10.VI.1957թ.

Մոսկվա

(«Մարդը ափի մեջ» շարքից)