ԱՆՄՈՌԱՑՈՒԹՅԱՆ ՊՏՈՒՂԸ

Մոռացության օրենքները

Չե՞ն տարածվում ինձ վրա,

Որ ես կրկին, մանկան նման,

Քնին ասում եմ «մայրի՜կ»...

Ու փորձանուտ խավարի մեջ

Կաղակարկին քայլելով՝

Հողի վրա

Կրունկովըս ճակատագիր եմ դաջում:

Հողի վրա

Կրունկովըս ճակատագիր եմ դաջում,

Որ... կարելին չկատարվի՜

Եվ ապրելին չապրվի՜՝

Ի հեճուկըս... չգիտե՛մ ում,

Ի սփոփանք... գիտե՛մ ում.

Ի սփոփանք ի՛մ ու նրա՜,

Որ միշտ մոտս է - մոտըս չէ,

Ու ես անվերջ

Ինքս եմ խոսում իր փոխարեն և իմ տեղ՝

Ա՛յն մարդու պես,

Որ ինքն իր հետ, մենա՜կ, շախմատ է խաղում:

Բայց կուզեի

Եղունգո՜վըս խաղատախտակն այդ կտրել՝

Նրա ամեն քառակուսին

Մի-մի պիտակ դարձնելով

Մեզ բաժանող

Տարածությանն իբրև չափ ու չափանիշ:

Եվ կուզեի,

Որ նա ինքը ի՛ր փոխարեն, ի՛ր լեզվով

Խոսեր ի՛նձ հետ և ինձանի՛ց,

Ա՛յն ամենից, ինչ որ ես

Նույնիսկ ինքըս չեմ հասկանում.

Իմ վախերը թարգմաներ...

Վերծաներ իմ ուզածները՝

Իր թարթափի ակնարկով...

Եվ իր մատներն ուշանային

Իմ մարմնեղեն աշխարհի հենց ա՛յն տեղում,

Ուր ուշացած սերը ատամ է փոխում՝

Համատարած լինդ դարձնելով

Գլխից մինչև գարշապար...

Ո՞ւր է ծագը:

Ե՞րբ կբացվի գեթ առավոտն անսփոփ,

Որ արևը

Կրկին դառնա ծիծաղելի՝ մի պատկե՜ր,

Իսկ աշխարհը՝

Մի մանկական պատկերազարդ ամսագի՜ր,

Ես էլ՝ արդեն ո՛չ երեխա,

Որպեսզի գեթ միառժամ

Թնգթնգալով ինքս իմ ներսում՝

Քնին «մայրի՜կ» չկանչեմ...

28.VIII.1965թ.

Չանախչի