XXXV

Ալեզարդ պապս գլխացավից է արդ տառապում,

Խոլ հառաչներ է արձակում ցավից, ոռնում է մերթ,

Մերթ աղաղակում, խոսում բարձրաձայն, լռում է, երբ

Մեղմում է ցավը - սողում է կարծես Խոր Վիրապում...

Ես հետևում եմ նրա հոգու ողջ տվայտանքին՝

Թթվում է դեմքս նրա տառապող դեմքի հանգույն,

Նա գունատվում է,- դառնում է դեմքն իմ նույնպես դժգույն,

Թախծում է հոգիս՝ նրա հոգու խոր տխրանքից...

Ու խեղդում են ինձ խոհեր անդեմ ու անկերպարանք.

-Ինչո՞ւ է կյանքը, երբ ցավը պիտի միշտ մոլեգնի,

Եվ մահը մինչև ե՞րբ պիտի մեզ միշտ հեգնի...

Բայց ժամ անց ցավը անցնում է անհետ, ըշտապ.

Ժպտում է պապըս, կատակում - ձայնով դեռ զիլ հնչուն...

-Օ՜, Մայր Բնությո՛ւն, անտանջանք կյանքը սուգ է, Ողջույն: -