XXVII
Աշնան հանդերն են - անծաղիկ, անվարդ,
Աշնան քամին է - սառը շունչն աշնան...
Ես ժայռի գլխին նստել եմ անձայն,
Դիտում եմ շուրջս ամեն ակընթարթ...
Ո՛չ անտառ, ո՛չ ծառ չկան այս սարում,
Միակ ծառն այստեղ մասրենին է լոկ,
Այն էլ դեղնազօծ, անտերև ու բոկ,
Բայց պտուղներով հասուն, զարդարուն:
Ու դիտում եմ ես այս լուռ քարափի
Ծերպերին թառած տկլոր մասրենուն,
Որ չունի ընկեր ու սերմ է ցանում...
-Ողջո՜ւյն անանուն, միայնակ ընկեր,
Որ գիտես տոկալ հեռո՜ւ, անընկեր
Եվ գիտես վաղվա տընկիներ տընկել...