XXXVI

Արտասուքը թարթիչներից կախած ցած,

Տատս խնդրում, աղաչում է ինձ անվերջ.

-«Մի՛ գնա, մի՛, քաղաք, որդիս, քնիս մեջ

Վատ երազ եմ տեսել... Գթա՜ մեզ, Աստված...

-Մեր տան էն մեծ թոնիրն էի ես վառում,

Մեր ողջ տան մեջ լցվել էր մի թանձր ծուխ.

Ինքնաեռում դրել էի ես ածուխ...

Դու ծխի մեջ գրում էիր ու գրում...

Հանկարծ, որդի՛ս, մեր ինքնաեռը պայթեց...

Ծուխը մեր բակն ու շրջապատը պատեց...

Իսկ դու ներսում գրում էիր ու գրում...»:

Եվ մինչ տատս արտասվում էր, ես բերկրում,

Ցնծում էի հոգով... որ միշտ կըգրեմ,

Թեկուզ լցվի բոցեր ու ծուխ ողջ երկրում...