ԲԱՐԻ  ԳԻՇԵՐ

Ուռճացած երեկոյի մեջ լույսերը կեռ-կտուցավոր 

Վաղուց են գիշերը պեղել: 

Մայթերը էլ չեն հորանջում մարդկային կրունկների տակ: 

Փողոցներն ավլած են արդեն. 

Մնացած կեղտերը մթան պիտի որ արևը մաքրի: 

Քնել է - և աչքերը բաց - 

Քնել է ողջ քաղաքն արդեն: 

Եվ մի՞թե դեռ չես քնել դու. 

-Սիրելի՜ս, քեզ գիշե՛ր բարի: 

Ճյուղավոր թախիծն ուզում է դեռ պատվել նաև սաղարթով, 

Որպեսզի հետո, երևի, ստվեր տա, թունո՜տ մի ստվեր: 

Այդ թունոտ ստվերի ներքո թող քնի՝ ո՜վ որ կուզենա, 

Բայց ո՛չ դու. 

-Քեզ գիշե՜ր բարի: 

Կննջեն պահակներն անգամ՝ 

Գիշերվա ա՛յն հովիվները, 

Որ զգոն լույս ու լամպերի շնային հսկողության տակ 

Մշտապես արածեցնում են մակաղված զգուշությունը: 

Միայն ե՛ս բովանդակ գիշեր աչքերըս պիտի չփակեմ, 

Քանի որ ամեն կերպ հիմա քո տեղն է բռնել կամենում 

Մի ծանոթ պառաված օրիորդ՝ 

Այս կպչուն անքնությունը, 

Որից ինձ չեն փրկում նաև քնաբեր կոչված դեղերը: 

Ու ես այդ անքնությունից՝ 

Պառաված օրիորդից այս նույն, 

Այնպես եմ վախենում հիմա, 

Ինչպես որ երեխան է միշտ վախենում բուժակ բժշկից: 

Դո՛ւ գոնե, դո՛ւ եղիր առողջ 

Ու քնի՛ր. 

-Քեզ բարի գիշե՜ր: 

Ես կյանքում ինչքա՞ն գիշեր եմ ունեցել,- 

Դժվար է ասել, 

Քանի որ այդ հաշիվը պարզ չի արվում թվաբանությամբ, 

Այլ միայն սիրո՛ մատներով, 

Որ գուցե ծալվեն հաշվելիս, 

Բայց դժվա՛ր, դժվա՜ր թե բացվեն: 

Ես կանեմ այդ հաշիվը բարդ, 

Դա թող ի՛նձ, իսկ ինքըդ քնի՛ր. 

-Սիրելի՜ս, քեզ բարի գիշե՛ր: 

Մի բարակ - քաղաքավարի անձրև է եկել ժամերով, 

Եկել է առանց դադարի, 

Եկել լոկ կարծես ի՛նձ համար, 

Քանի որ արթուն մարդ չկա՛. 

Բոլորը քնած են վաղո՜ւց: 

Դե՛, դու էլ աչքերըդ փակիր. 

-Սիրելի՜ս, քեզ բարի գիշե՛ր: 

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Հեռու չէ առավոտն արդեն: 

Եվ - գուցե արևի ահից - 

Դադարեց անձրևն էլ հիմա: 

Անձրևն էլ դադարեց հիմա, 

Մինչդեռ դու... շարունակվում ես: 

Նաև դո՛ւ դադարիր մի քիչ. 

Խղճա՜ ինձ, և ի՛նքդ էլ ասա. 

-Սիրելի՜ս, քեզ բարի գիշե՛ր..

09.II.1964թ. Երևան

(«Ողջունի քմայքներ» շարքից)