Բարի իրիկուն

Արեգակն է թեքվում:

ԿարՃանում է օրը:

Եվ լեռները նորից երեխա են ծնում`Ստվերների տեսքով,

Որ մեծանում քիչ-քիչ

Ու թաղում են իրենց ծնող մորը:

Պտտահողմը`

Հենված ոտնաթաթի վրա,

Խոյանում է երկինք`

Հաստատելով

Ժխտված առասպելը համբարձումի:

Ցրտող օդում դանդաղ թպրտում է

Մի կտոր տաք մարմին,

Որ թռչուն է կոչվում:

Ինչ-որ կին է կանգնած խուփ դաշտի մեջ,Եվ ոտքերի տակով անց է կենում

Երկրագնդի անտես այն առանցքը,

Որի երևացող մասն է ինքը:

Առա'նց հանցանքի մեջ բռնվելու,

Առա'նց վկաների ներկայության

Ինքս մեղավոր եմ ինձ Ճանաչում

Ու վախվորա~ծ-քաշվա~ծ մրմնջում եմ հեռվից,

Մրմնջում եմ արդեն ո'չ թե սրան,

Այլ այն մեկի'ն`Իմին', հեռավորի~ն,-

-Բարի իրիկուն քեզ, Ի'մ մենավոր...

(«Ողջույնի քմայքները» շարքից)