XXXII

Գետակն այս թավալվում է ձորում -

Փրփրադեզ կոհակներ ցայտելով.

Մի աղջիկ արևհար այտերով,

Գետափին ծամերն է հարդարում:

Իսկ պոետը նստել քարափին,

Խորհում է.- Ի՞նչ գրեմ արժանի,

Որ փառքն իմ աշխարհով արշավի,

Վաստակեմ անուն, փառք ու դափնի:

Ու բնավ չի տեսնում աղջկան,

Չի տեսնում գետակին թավալվող,

Ոչ էլ այս ժայռերը վիսական...

-Օ՜, պոետ, սնապարծ, կուսական,

Բազմել ես դու կյանքին հավելվող,

Չես տեսնում հավելվածը սակայն...