Դ. ԱՅԳԵՐԳ

Արևելքին խոցխոցում են լուսո սլաքները,

Քնած բնությունը աչքերն է ճմլում,

Թփուտներում թևահարում են հավքերը,

Լողանում են կարապները ջրում...

Արևելքը ահա խնդություն է ցրում,

Պարզվում են երկնքի աչքերը

Եվ լուսո արցունք են ծորում...

Այս անգամ ես եմ զարթոնքի այդ պահին

Քնել խոր խոհերիս խորքում...

-Բայց ինչո՞ւ են կարապները մահվան երգ երգում...