ԵՎ ՈՒՐԻՇ ՈՉԻ՞ՆՉ

Ձորից թռչելիս,

Ժայռից ցատկելիս,

Որպես կենդանի - շնչող արարած,

Նա խեղանդամվում

Ու տնքտնքոցով քարշ տալով ոտը՝

Փոշի է հանում ճանապարհներին...

-Իսկ մենք պարզապես կոչում ենք... քամի՛.

Եվ ուրիշ ոչի՜նչ:

Նա էլ, մարդու պես, 

Ունի ամոթի զգացումը նույն,

Դրա համար էլ

Հագուստ է գործում խոտից ու թփից,

Որպեսզի ծածկի իր մերկությունը...

-Մենք ընդամենը կոչում ենք... առո՛ւ,

Եվ ուրիշ ոչի՜նչ:

Առասպելական հսկա մարջաններ, 

Որ վզնոց դարձած՝

Զուգում են վիզը պատըշգամբների, 

Մի բան էլ ավե՜լ - 

Ունեն համ ու հոտ...

-Իսկ մենք կոչում ենք... պղպե՛ղ կամ տաքդե՛ղ.

Եվ ուրիշ ոչի՜նչ:

Զուգված ավազի դեղին կապրոնով

Եվ անձեռագործ նեյլոնով կանաչ՝

Հնչեցնում է նա իր ջինջ սոպրանոն...

-Իսկ մենք պարզապես կոչում ենք... աղբյո՛ւր.

Եվ ուրիշ ոչի՜նչ:

Մի մե՜ծ, երփներանգ յուղաներկ կտավ,

Որ ժամեր հետո փոխվում է հանկարծ

Սև ու միագույն խորանկարի...

Եվ ուրիշ ոչի՜նչ:

Հրա՜շք իսկական,

Կոչում ենք... գլուխ:

Լեցուն գաղտնարա՜ն,

Անվանում ենք... սիրտ:

Մի քայլող աշխա՜րհ,

Մարդ ենք հորջորջում...

Եվ... վա՜յ ինձ ու ձեզ. 

Այսքանից հետո

Մենք մեզ կոչում ենք նաև... բանաստե՜ղծ... 

18.XII.1959թ.

Թիֆլիս