ԵՐԿՈՒ ՍԻՐՈ ԱՐԱՆՔՈՒՄ

Մի անինքնասեր տգեղ կնոջ պես

Սիրահարվել է ինձ տխրությունը,

Որին չեմ սիրում,

Եվ այդ պատճառով

Նա իր հագուստն ու անունն է փոխում -

Մերթ՝ կոչվում թախիծ,

Մերթ՝ կարոտ,

Մերթ՝ վիշտ,

Ցավ կամ տրտմություն:

Հետապնդում է

Ու չի հասկանում,

Որ մենք չենք սիրում հետապնդողին,

Որ մենք սիրում ենք ու գերվում նրան,

Ում դուր չենք գալիս:

Ես էլ իմ հերթին

Իմ ամբողջ կյանքում

Հետապնդում եմ ուրիշին՝

Նրա՛ն,

Որ նույնպես, դիտմամբ,

Անունն է փոխում -

Այն հույսով գուցե,

Թե մոլորվելով՝

Հետքն իր կըկորցնեմ -

Մեկ խնդություն է անվանում իրեն,

Մեկ՝ ուրախություն,

Կայտառություն է

Կամ պայծառություն:

Հետապնդում եմ

Ու չե՜մ դադարի,

Մինչև նա, անո՛ւժ,

Մինչև նա, տրվա՛ծ,

Ինձ չասի.

«Քոնն եմ»:

Վկան՝

Ա՛յն կանայք,

Որոնց ոչ անունն ու ոչ էլ հասցեն

Նշել չեմ կարող...

19.XII.1959թ.

Թիֆլիս

(«Գիրք մնացորդաց» շարքից)