XIV

Պետրոս Դուրյանին

Եղբայր իմ դու, վաղամեռիկ ու հանճարեղ.

Ես քեզ համար արցո՞ւնք հեծեմ, արյո՞ւն լացեմ,

Ես դալկաթերթ քո ճակատին գարուն բացե՞մ,

Պաղ հոգուդ մեջ վառե՞մ նորեն անանց արև:

Ասա՛, եղբայր, ի՞նչ կուզես դու, ի՞նչ կցանկաս.

Գաղտնարանը հոգուս լիքն է ամեն ինչով.

Մահվան ժամը դալկադեմ՝ իր քուն ու նինջով, 

Իմ սրտից՝ զատ, հոգուց՝ հեռու և բացակա:

Լուռ է, անձայն... Նա չի խոսում, չի գանգատվում.

-Կուզե՞ս Լուսինը սգա քեզ, ասա՛, եղբայր,-

Ձայնեցի ես նորեն սիրով, մտերմաբար...

Նրա շիրմից մարվող մրմունջ է անջատվում.-

Ոնց մխացող խնկի հոտով մեղմիկ հուշեն.

-Մահից հետո թող ինձ հիշեն, միայն հիշեն: