Ե. ՍԻՐԵՐԳ

Երկինքը խնդություն է ցողում,

Կոկոն վարդը բացում է թերթեր,

Զեփյուռից վարդենին դողում,

Օրորվում է թեթև...

Արևը վարսերը նետել,

Լվանում է հորդ գետի ջրում,

Արևը վարսերը փետել,

Երկրի վրա է ցրում...

Ես նստած սիրերգ եմ գրում

Ու սիրտն իմ խնդությամբ թաց է,

Բայց ահա մեկը սև բոթ է բերում.-

Գետում խեղդըվեց սիրածըդ...