XIX

Ընկած մտքերի մանարանը, պոետս ահա

Չգիտեմ ինչպե՞ս պոկվեմ պտտվող բյուր իլիկներից,

Մանված մեկի հետ, կապված մի այլին, երրորդին՝ գերի,

Ինչպե՞ս զատզատեմ խոհերս մաքուր ցեխից տղմահած -

Ի՞նչն է էական, ի՞նչն է հրատապ և ի՞նչը անպետք,

Ի՞նչն է խավարում վառվելու պայծառ ու հրահավերժ,

Ո՞րն է մարելու հենց վաղը, ո՞րն է մնալու միշտ թեժ,

Որ ես ընդ որում հիվանդ խոհերիս գերեզման ճամփեմ:

Հեռո՜ւ հեռավոր բիլ հորիզոնից - եզերքից եզերք

Արեգակ-բառով, ծիածան-տառով, գրիչ-անտառով,

Գրում է անտես և աներևույթ մի Գողյաթյան ձեռք.

-Մոլորյալ պոետ, նայիր միշտ առաջ և բարձր նայիր,

Վազել կարող ես - միշտ վազիր առաջ, թքած զրկանքին,

Վազել չես կարող - գոնե առընչվիր դարդիդ ընթացքին...