ԻԲՐԵՎ ՍԿԻԶԲ

Իբրև սկիզբ ընդամենը ես այս կասեմ.

Աշխարհում կա ջահելությո՛ւն,

Կա կյա՛նք,

Կա սե՛ր,

Կան տղաներ և աղջիկնե՜ր,

Կա շե՛կ, կա սև՛:

Եվ մի աղջիկ`

Սև աչքերով, սև մազերով,

Ինձ գերել է, խելքից հանել իր նազերով:

Գալիս է նա և շատ հաճախ

Ձեռքըս բռնում, ափըս բացում,

Սև աչքերը մերթ՝ կկոցում,

Մերթ` լայն բացում,

Մերթ փակում է,-

Սկըսվում է... գուշակո՜ւմը:

-«Ապո՛ւ-ապո՛ւ, կապո՛ւ-կապո՛ւ...

Եկ մի տեսնենք՝ ի՞նչ կա ափում...»:

-«Աթո՛ւ-աթո՛ւ, հա՜ թուհ-հա՜ թուհ...

Տեսնենք` տղան ի՞նչ է ասում...»:

-«Անա՜մ-փերո՛ւ, չանա՜մ փերո՛ւ... »:

Եվ մի օր էլ չեմ համբերում.

-Գիտե՛մ, գիտե՜մ,

Գուշակ է՛լ ես, կախարդ է՛լ ես.

Չէ՞ որ դու ինձ ոտով-գլխով կախարդել ես:

Բայց իմ ափը ի՞նչ է տալիս:

Ինքըդ գիտես , որ մի ափը

Մինչև անգամ ծա՛փ չի տալիս:

Ախար ի՞նչ կա այդ ափի մեջ:

Կուզե՞ս 

դառնամ 

մարդ՝ ափի մեջ...

Մարդկանց առաջ և քո առաջ 

Ահավասիկ ինքս եմ բացում

Ինչ որ ունեմ - ինչ որ չունեմ 

Իմ հոգո՛ւ մեջ.

Մարդկանց առաջ և քո առաջ 

Ահավասիկ ինքս եմ բացվում,

Ինչպես մանուկն օրորոցում`

Երբ շոգում է...

30.V.1957թ.

Մոսկվա

(«Մարդը ափի մեջ» շարքից)