ԻՆՉՊԵ՞Ս ԹԵ ԲԱԽՏ ՉԿԱ...

Առանց հայելու էլ ես ինձ տեսնել գիտեմ

Ծառաբնի՛ վրա, քո ափի՛ մեջ:

Եվ այդ վայրկյաններին ես ինձ դուր եմ գալիս,

Ինչպես դուր է գալիս ինձ իմ տղան:

Պտտեցնում եմ մատս և... փոխարեն թելի

Մատիս փաթաթվում է երկնի կապույտն ինքը:

Ոտներիս հետ հողն է սիրաբանում,

Եվ խաղողի վազն է ընձյուղ տալիս

Վառվող ծխամորճիս կրակի մեջ...

Ինչպե՞ս թե բախտ չկա, էլ նա ո՞նց է լինում...

Եվ սխալ է, որ մենք վայրկյաններով

Ժամն ենք չափում: ճիշտը հակառակն է գուցե՝

Կարճ ժամերով չափել վայրկյանները երկար...

Ա՜խ այդ վայրկյանները, որ գալիս են ուշ–ուշ,

Ինչպես մարգարեներն ու հերոսներն այն կենտ,

Որ մի ազգ են փրկում բազկով և կամ խոսքով...

Ու ես մտածում եմ, որ հիրավի

Ժամացույցից պիտի շինել շաքար

Ու լուծելով ջրում՝ ըմպել կում-կում,

Իբրև անքնություն փարատող դեղ:

Եվ հայելուց... պիտի կոշի՜կ կարել,

Որ ոտնատակն անգամ հողը արտացոլի...

Իսկ սեփական անձի արտացոլման համար

Ձեզ հայելի պե՞տք է:

Ինձ հայելի պետք չէ:

Ռետինի պես ձգվող վայրկյաններ կան,

Երբ ինձ տեսնում եմ ես առանց հայելու էլ՝

Ծառաբնի՛ վրա,

Քո ափի՛ մեջ,

Նաև ինքնահավան ինքնահոսիս ծայրի՛ն...

30.IX.1961թ.

Երևան

(«ԹՌՈՒՑԻԿ ԵՐԳԵՐ» շարքից)