ԼՈՒՅՍ ԶՎԱՐԹ

Լո՜ւյս, լո՜ւյս զվարթ…

Եվ ո՛չ թե լույս երեկոյի,

Ի մտանել արեգական,

Այլ լույս զվարթ արդար գոյի`

Շաղաոտըն առավոտի...

...Ծնրադրյալ Բնությունն է ելնում ոտի.

Գիշերային ժամերգությունն է վերջանում:

Եվ Լուսաբացն է մոտենում դանդաղորեն,

Իբրև հսկիչ մի Լուսարար`

Մարելով ու հանգցընելով

Ամեն տեսակ լապտեր ու լամպ:

Եվ արեգակն է բարձրանում

Քրմապետի վսեմությամբ:

Եվ ծույլ փռված ստվերները մարմնամսեղ

Սկսում են կարծես իրենք իրենց մարսել`

Մսաթափվում-նիհարում են,

Հետզհետե դառնալով ձիգ

Ու սլացիկ`

Պարուհու պես մի թխամորթ:

Արշալույսն է շարունակում ածել փողը իր ծիրանի,

Որի բոլոր նեղ ծակերից լայն շաղվում է

Ինքը Արդար Արեգակը,

Եվ հնչում է ա՛յն եղանակը պարզ ու բարդ,

Որ հնչել է աստվածների ծննդի հետ.

«Լո՛ւյս, լո՛ւյս զվարթ»...

Լո՛ւյս, լո՜ւյս զվարթ,

Լույս զվա՜րթ ու գերազանցի՜կ,

Լույս երգեցի՜կ ու նվագո՜ւն:

Դու` առաքյալ ամենօրյա,

Որ բերում է միայն հավատ,

Բայց ի դերև հանում-վանում

Եվ քողածածկ-ծպտյալ հույսեր:

Դու` սուրհանդակ, բայց և կավատ,

Դու` հետախույզ, բայց և մատնիչ,

Բայց ամենից առաջ` միշտ սե՜ր

Եվ ամենից հետո` միշտ սե՜ր...

Լո՛ւյս, լո՜ւյս զվարթ,

Անձրևի պես

Տեղա այնպե՛ս,

Որ աշխարհում

Լոկ մի՛-միա՜կ ստվեր մնա,

Այն էլ միայն երկնի՛ վրա`

Լոկ անձրևի՛ ստվերը կոր`

Ծիածա՜նը...

Լո՛ւյս, լո՜ւյս զվարթ,

Այնպե՛ս գործիր,

Որ նկարիչ քո մատներով

Վառեկներն իսկ, գունազարդված,

Դառնան կարծես աքաղաղներ

Ու վերերգեն յուրատեսակ` ծուղրուղուով`

Ա՛յն եղանակը պարզ ու բարդ,

Որ հնչել է աստվածների ծննդի հետ

«Լո՛ւյս, լո՜ւյս զվարթ»...

Լո՛ւյս, լո՜ւյս զվարթ,

Շաղվի՛ր,

Մաղվի՛ր,

Թաղվիր այնպե՛ս և այնքան խո՛ր,

Որ մենք չապրենք` ինչպես ձուկը

Իր մշտամութ-անլուսամուտ պետության մեջ,

Որ քո հմուտ-ամենամուտ շողերի տակ

Ծածկամիտ ջուրն անգամ դառնա անկեղծ-հստակ,

Եվ անաղմուկ քո զարկերից ու քո տաքից

Չթրծըված ամեն երազ իսկույն ճաքի,

Ու վերերգվի մինչև անգամ ա՛յդ ճաքոցով

Ա՛յն եղանակը պարզ ու բարդ,

Որ հնչել է աստվածների ծննդի հետ.

«Լո՛ւյս, լո՜ւյս զվարթ»...

19.III.1967թ.

Արզնի

(«Եղիցի լույս» շարքից)