ԾԱՐԱՎ

 

Նույնիսկ ե՛ս էլ գիտեմ ճառել

Ու խրատել գիտեմ, անշո՜ւշտ:

Սակայն պատիվ ու փառք նրա՛ն,

Ով կարող է հոգի վառել,

Հուրհրատել մեկ վայրկյանում

Երկու անսուտ գոյականով

Եվ անխարդախ բայով երկու:

Զույգ թվերը ե՜ս էլ գիտեմ:

Բայց փառք նրա՛նց,

Ովքեր տիրում են կենտերին,

Տիրում այնպե՛ս, 

Որ հեշտությամբ բաժանում են զույգի վրա

Ու քանորդում զույգ ստանում

Առանց մի կենտ մնացորդի:

Մկանն ի՜նչ է. բոլո՛րն ունեն:

Փառք ջղերի՜ն,

Որ լարվում են թեթև քամուց,

Օվկիանոսի և երկնքի առևտըրից,

Կանանց երբեք չկրկնվող ուղեծըրից.

Մինչև անգամ քաղաքային բառարանից՝

Ա՛յն լվացքից,

Որ չի փռվում այբուբենի կարգ ու սարքով.

Հետք չթողնող ա՛յն այրվածքից,

Որ կոչվում է հիշողություն.

Ա՛յն ասեղի կաղ քայլվածքից,

Որ մաքրությանն է շուլալում հոգին մարդու՝

Անվանելով իրեն գրիչ,

Մաքրությունը՝ թուղթ սպիտակ:

Գրելն ի՜նչ է. ե՛ս էլ գիտեմ:

Փառք ու հարգանք ստեղծողի՜ն,

Որ գալիս է և ազատում

Մեզ... մեզանից,

Մեզ... մեզանից հատում-զատում,

Ապա բերում կրկին զոդում,

Մեզ միացնում նախ... մեզ, հետո...

Անհայտի հետ:

Բոլո՜րն այժմ կարդալ գիտեն,

Ուրեմըն փառք... կարդացածը հասկացողի՜ն...

27.VII.1963թ.

Երևան