ԿԱՐՈՏԻ ՏԱՐՐԱԼՈՒԾՈՒՄԸ

 

Ես իմ մթի՜ն-մթի՜ն կարոտն այնպե՛ս գիտեմ,

Ինչպես կույրը գիտի բնակարանն իր հին...

Իմ իսկ շարժումները ես չեմ տեսնում,

Իրերն իրենց տեսքը թաքցընում են ինձնից,

Բայց անսխալ արդեն և անսայթաք

Ես շարժվում եմ այնտեղ,

Ապրում այնտեղ,

Գուցե այն ինքնալար ժամացույցի նման,

Որի սլաքները պոկելուց էլ հետո

Աշխատում է դարձյալ՝ ցույց չտալով

Այլևըս ո՜չ րոպե և ո՛չ էլ ժամ...

Ու ճոճվելով մթան և մենության միջև՝

Ես կարոտն եմ ուզում տարրալուծել

Քիմիկոսի նման, որ հասկանամ

Բնությունը նրա և խորհուրդը խորին։

Իմ ձգտումի վրա, ջանքիս վրա

Հեռվից քրքջում է ջուրը ջրհորդանի՝

Անասելի՛ հեռվից,

Անլսելի՜ հեռվից։

Մի քաղքենի թռչուն հեղուկ գեղգեղանքով

Իր խեղճ գոյությունն է երգ դարձընում անբառ՝

Անլսելի՛ հեռվից,

Անորսալի՜ հեռվից։

Բառերն սկսում են անձս վիրավորել,

Որովհետև նրանք ինձ են արձագանքում

Անորսալի՛ հեռվից,

Աններելի՜ հեռվից։

Պատից պատ եմ քայլում, և քայլերիս

Ձայնը թվում է, թե շատ է հեռվից գալիս,

Աններելի՛ հեռվից,

Անկարելի՜ հեռվից։

Թեպետ կույր չեմ բնավ,

Սակայն շուրջս նայում

Ու չեմ տեսնում ոչի՛նչ,

Որովհետև

Հաճախ մեր աչքերը ջոկվու՛մ - պոկվու՜մ մեզնից

Ու գնալո՜վ գնում և հասնում են այնտե՛ղ,

Որտեղից մենք հիմա շա՜տ ենք հեռու,

Անկարելի՛ հեռու,

Անհնարի՜ն հեռու:

Մենք ինքներըս վազում մեր հետևից

Ու չե՛նք կարողանում ինքներըս մեզ հասնել։

Ու չե՜նք կարողանում ինքներըս մեզ հասնել...

Եվ հենց դա՞ չէ արդյոք, որ կոչվում է կարոտ...



(«Նորից չեն սիրում, սիրում են կրկին» շարքից)