XXXIII

Հեզանազ իջնում է երեկոն,

Ժայռերը մթով են թանձրանում.

Մի ժայռի կատարի բարձրանում,

Նստում ենք իրար մոտ երեքով:-

Ես եմ, իմ մուսան ու ընկերս,-

Ես շապիկ հագած, իսկ մուսաս մերկ,

Ընկերս - շրթներին մի նոր երգ,

Ուսերին - վերարկուն մուգերես...

-Պարզության մեջ պիտի լինել մերկ,

Պնդում է մուսաս իր չոր ձայնով.-

-Անշապի՞կ,- գոչում եմ ես,- երբե՛ք...

Ընկերս երգախառն մեղմ ձայնով.

-Պարզության մեջ հագիր վերարկուդ...

Ու վիճում ենք մինչև իրիկուն...