XXVIII

Միջօրեի արևն է բացել վարսերն իր արձակ,

Ու գըգվում է, փարվում ինձ իր ոսկեգույն վարսերով,

Հոգիս լցնում զմայլանքով, սիրտս - պայծառ, վառ սիրով...

Ու փոթորկում է իմ հոգին ու սավառնում թևարձակ:

Ջահել սիրտս խոր ու անափ սիրով հարբած, երազում

Ցնծում, բերկրում, ծիծաղում է, ծեծում դարպասը հոգուս.

Հորդում է սերը - անապակ իմ աչքերից անբիծ, կույս,

Կախվում դաժան թարթիչներիս կախաղանից բազմասյուն:

Ու ցանկանում եմ ես հալվել, դառնալ հեղուկ և օծել

Սիրուս աղբյուր արեգակի վարսերը հուր, ոսկեգույն,

Որ Ամուրի նետերի պես նրանք բյուր սրտեր խոցեն...

Իմ ցանկության առհավատչյան - հալված կաթիլն իմ հոգու

Բազմապատկվում է հևիհև, ակնթարթ առ ակնթարթ.

-Միջօրեի արևի տակ չէ՞ ոչ քրտնել եմ ես ա՛րդ...