ՆՈՐԻՑ ՇՈՒՆՆ ՈՒ ԳԱՅԼԸ

Կար մի ժամանակ, որ Գայլի ցեղը

Հենց ինքն էր ապրում Շների տեղը.

Ապրում էր Գայլը մարդկանց բակերում,

Իսկ Շունն` անտառում, քարի տակերում:

Գայլերին մարդն էր հաց ու թաց տալիս,

Իսկ Շունը ինքն էր իր օրը լալիս:

Եվ քարում-սարում ու հին անտառում

Շատ շներ էին շուտ հիվանդանում.

Մեկ տեսար` հարբուխ, մեկ`գրիպ, մեկ`հազ,-

Ամեն օր մի նոր ցավ էր անպակաս:

Ու շա՜տ խնդրեցին մի օր շները

Գայլուկ եղբոր հետ փոխել բները.

-Անտառում ապրեք միառժամանակ,

Իսկ մենք`խեղճերս, մարդկանց մոտ մնանք:

Գայլ եղբայրները նրանց խղճացին,

Իսկ հետո իրենք... հազա՜ր զղջացին.

Իրենց նոր կյանքը, հոտած բները

Շա՜տ հավանեցին նորեկ Շները:

Քիչ խանգարում էր լոկ շղթան վզի,

Բայց հացի հո՜տը, բա հա՜մը մսի:

Ավելի լավ չէ՞ վզների շղթան,

Քան սոված-ծարավ դես ու դեն վազ տան,

Դողդողան ցրտից, փռշտան, հազան,

Ի՜նչ է թե կոչեն անշղթա գազան,

Եվ ազա՛տ կոչեն:

Չէ՜, հիմար հո չեն...

Ու խելոքացած առողջ Շները

Է՛լ չթողեցին իրենց բները:

Իսկ խեղճ Գայլերն էլ մնացին դրսում:

Երբ նրանք շատ են քաղցում ու մրսում,

Մինչև հիմա էլ ոռնում են դրսում

Եվ այդ ոռնոցով հարցնում Շներին.

«Բա չլավացա՞ք, բա ետ չեք դառնո՞ւմ»:

Շներն էլ` «հա՛ֆ-հա՛ֆ», իրենց բներից

Ասում են «չէ՛-չէ՛», տեղից վեր թռնում, 

Քաշում են իրենց վզների շղթան,

Որ այդ աներես գայլերին վախ տան,

Թե իզուր տեղը ի՜նչ են հա ոռնում...

(«Ձեր ծանոթները» շարքից)