ՇՈՒՆՆ ՈՒ ԳԱՅԼԸ

Ով ստեղծեց գազաններին,

Թռչողներին, վազաններին,

Ուներ-չուներ` ծով բարություն,

Նա շատ երկար չափեց-ձևեց

Ու Շներին մեծ ուժ տվեց,

Իսկ Գայլերին` հոտառություն:

Գայլը դաշտում տեսավ Էշին,

Խեղդե՛ց, հաղթե՛ց, հպարտացա՛վ:

Բայց հանդիպեց երբ Գոմեշին,

Տեսավ, որ գործը բարդացավ.

Գոմեշն այնպես պոզահարեց, 

Որ խեղճ Գայլի սիրտը մարեց:

Ու մտածեց Գայլը երկար,

Որ ուժեղից ուժեղն էլ կար:

Երբ որ Գայլը եկավ ուշքի,

Ստեղծողին ասաց ուժգին.

«Հոտառության մեջ ի՜նչ կա որ...

Ո՛ւժ տուր, ո՜ւժ է ինձ հարկավոր»:

Նա էլ զարկեց իր ծնկներին,

Էլ ո՛չ չափեց, ո՛չ էլ ձևեց,

Շան ուժն առավ`գայլին տվեց,

Հոտառությունն էլ` Շներին:

Տարիներ են եկել-անցել,

Գայլն իր ուժով մինչև հիմա

Էլի՛ նույն գայլն է մնացել`

Նո՛ւյն սովածը ձմեռ-ամառ,

Նո՛ւյն որսորդի ահ ու մահով,

Այնինչ շունը իրեն համար 

Ստեղծել է կյանք ապահով` 

Ոչ թե ուժով կամ բռնությամբ,

Այլ նուրբ ու սուր հոտառությամբ:

(«Ձեր ծանոթները» շարքից)