ՈՒ ԵԹԵ ՀԱՅՐ ԵՄ...

Ու եթե հայր եմ ամենից առաջ,

Ինչպե՞ս չխոսեմ զավակներիս հետ,

Նրա՛նց հետ,

Ովքեր եկել են արդեն,

Առավել՝ նրա՛նց,

Ովքեր պիտի գան:

Հոգնած խրատից,

Քարոզից զզված՝

Ես հարգալից եմ նայում կտակին,

Թերևս - ո՜վ գիտի - լոկ այն պատճառով,

Որ դա արվում է կյանքում մե՛կ անգամ,

Ինչպես ես՝ հիմա:

Եվ այն, ինչ որ ես ուզում եմ ասել,

Գիտեմ շա՜տ վաղուց,

Եվ այնքա՛ն վաղուց,

Ինչքան շաբաթվա օրերը գիտեմ

Կամ ամիսների անունը:

Սակայն

Այսօր եմ ուզում և պիտի ասեմ,

Քանզի հույս ունեմ, թե այսօր դուք ինձ

Կարող եք լսել թեկուզ և այնպես,

Ինչպես լսում են անձրևի ձայնը,

Քամու հռինդը,

Աղմուկն անտառի -

Ուզած թե չուզած,

Կամա-ակամա...

19.XII.1959թ.

Թիֆլիս

(«Գիրք մնացորդաց» շարքից)