XX

Փչում է քամին հեռու-հեռավոր ափերից,

Մշուշն է ցրում դիմացի լեռան կատարին,

Քիչ ասդի՝ չնչին խաղալիք շինած անտառին,

Քիչ անդի՝ լազուր երկինքը մաքրած ամպերից:

Ես կախարդված եմ բնության վայրի այդ պարին,

Մերթ խենթ հրճվանքով խենթանում, մերթ լուռ մտորում.

Հոգիս բնության ավազով մտքերս է թորում,

Հոգիս երգում է, սիրտս նվագում այդ պահին:

Բայց հալածական ամպն է ահա հուսահատ

Գոռում կատաղած, շաչում ամպրոպով, կայծակով,

Թարթիչների տակ՝ անձրև-արցունքը լուռ պահած...

-Ողջույն Քե՛զ, ո՛վ Մայր Բնություն, արքա հյուլեիս,

Տո՛ւր հալածական ուժերին ամպրոպ ու ցասում,

Եվ զորություն տուր, կորով տուր բոլոր թույլերին...