Պարույր Սևակ

Показаны сообщения с ярлыком ՔԱՂՑԸ՝ ՔԱՂՑԿԵՂ. Показать все сообщения
Показаны сообщения с ярлыком ՔԱՂՑԸ՝ ՔԱՂՑԿԵՂ. Показать все сообщения

ՔԱՂՑԸ՝ ՔԱՂՑԿԵՂ


Նորի՛ց՝ բառի սո՜վ,
Խոսքի խեղճություն:
Ուզում ես խոսել,
Իսկ բառե՞ր... չկա՜ն:

Եվ ինքդ՝ տնկված ոտնաթաթերիդ,
Մի տարօրինակ լրտեսի նման,
Ականջդ ես հպում սրտիդ պատերին,
Ու... հազա՜ր ու մի անկե՛րպ, աննմա՛ն,
Տարտա՛մ ձայներից գլուխդ է պտտում:
Այսպես՝ անտառում ծառե՞րն են փտում,
Թե՞ քարտեզներում գետերն են ստում՝
Խաղալով խշշոց, կարկաչ ու սահանք:

Այսպես՝ մի անքուն գիշերապահակ
Ձայներն է լսում քնած քաղաքի,
Որ շուտով պիտի դառնան ահագին,
Հորդե՜ն-վարարե՜ն անկարգ ու հախուռն՝
Նման... հանճարեղ սևագըրության:

Իսկ հիմա... քնած քաղաքն է տխուր,
Քարտեզի վրա գետերն են տխուր,
Աճող ու փտող ծառերն են տխուր,
Եվ նման է դա ա՛յն գեշ դըրության,
Երբ խոսքի քաղցը դառնում է քաղցկեղ,
Ու բառի սովը՝ ցավագարություն:

Ո՞ւր ես, հանճարե՛ղ սևագըրություն...

13.I.1962թ.
25.X.1962թ.
Երևան