ՔՄԾԻԾԱՂ

Ամենից դժվար բանը սիրելն է:

Իսկ ոտներիցըս բարի բա՞ն - չկա՜:

Իրենց շարժումով, որ քայլ է կոչվում,

Նրանք ուզում են հենց ա՛յն կրճատել,

Ինչի անունը տարածություն է,

Հեռավորությո՜ւն,

Որ և մեր միջև

Ձգվել է իբրև մի մե՜ծ քմծիծաղ:

Խավարի համար պատասխանատուն

Իմ մտքերը չեն,

Այլ իմ աչքերը,

Որ քեզ են ուզում կենդանացընել:

Եվ բույնն աստղերի ոչ թե երկինքն է,

Այլ խոտն ու թուփը,

Եվ իմ քայլերով

Խրտնեցնում եմ ես նիրհած աստղերին.

-Իմ չարությունը արդարացի է:

Կա գիշերային ինչ-որ մի թռչուն,

Որ քրքիջով է միշտ արդարացնում

Իր գոյությունը և մթան կյանքը:

Ես, ի՜նչ է, չկամ թռչունի չա՞փ էլ:

Ու տուն եմ գալիս՝

Իմ բույնն եմ դառնում,

Որ արդարացնեմ իմ գոյությունը:

Խրտնած աստղերը նորից թառում են խոտին ու թփին,

Քաղաքավարի «շնորհակա՜լ եմ» ասում ոտքերիս,

Բարի՛ ոտքերիս,

Որ ուզում էին սրտանց կրճատել

Ա՛յն,

Ինչ կոչվում է հեռավորություն,

Եվ ինչ մեր միջև ձգվում է իբրև մի մե՜ծ քմծիծաղ:

Բայց թռչունի չափ ես չկա՛մ իրոք.

Ես թևե՛ր չունեմ,

Եվ անկարող եմ նաև քրքըջալ

(Քրքիջի համար ո՜ւժ է հարկավոր):

Եվ իմ քրքիջը հազիվ դառնում է… նո՛ւյնպես քմծիծաղ…

18.X.1961

Երևան

(«Նույն հասցեով» շարքից)