ՔՐՏՆՈՒՄ ԵՄ

Ես քրտնում եմ՝ 

Ինչպես որ նա, ինչպես որ դու. 

Այստեղ մեր մեջ՝ արդեն ո՛չ մի տարբերություն: 

Ես քրտնում եմ 

Տաք քրտինքով՝ 

Տապի՜ց, 

Տոթի՛ց, 

Պաղ քրտինքով՝ 

Ե՛վ սարսափից, 

Ե՛վ ամոթից: 

Ես քրտնում եմ և ամոթից, 

Երբ ես կուշտ եմ, դու՝ անոթի, 

Երբ ես՝ սխալ, իսկ դու ճիշտ ես, 

Երբ կարծեցյալ ծանըր վիշտըս 

Քո վշտի դեմ լոկ փետուր է. 

Մինչ կաթում է իմ կտուրը՝ 

Տանիք չունի տունըդ մի՛շտ էլ: 

Տաք քրտինքն է հոգիս պատում, 

Երբ ինձպեսին ինքս եմ դատում: 

Ամաչում եմ իմ անտեղի կոշտությունից, 

Իմ պատճառով խիստ խորացած գժտությունից, 

Դիտավորյալ, ոչ թե անկեղծ հաշտությունից: 

Ամաչում եմ ու քրտնում եմ այն ժամ նաև, 

Երբ - լինում է - սիրտ չեմ անում 

Իմ իսկ սրտի խորքը նայել, 

Նայել - և ի՜նչ՝ 

Հանկարծ զգալ, 

Որ չեմ սիրում, այլ խաղում եմ, 

Որ չեմ աղում, այլ մաղում եմ, 

Որ չեմ ատում, այլ պարզապես նախանձում եմ, 

Եվ շոյում է մեղք գործածի թախանձումը, 

Ու ստում եմ, թե իբըր ես հավատում եմ, 

Չե՛մ հավատում - հավատացող ձևանո՜ւմ եմ... 

Սակայն կյանքում շա՛տ ավելի ես քրտնում եմ ուրիշի՜ տեղ, 

Թեպետ գուցե չի երևում իմ քրտինքի աղի շիթը: 

Ուրիշի՛ տեղ, 

Երբ որ մի բան մտածում են, 

Բայց ասում են բոլորովին ուրի՜շ մի բան 

Եվ չեն զգում, որ այդպես է հասնում ահա 

Ա՛յն դանակի բթացումը, 

Որով մարդիկ այգու նման կյանքն են էտում: 

Ուրիշի՛ տեղ, 

Երբ նրանք չեն կշռադատում - 

Կատարում են լոկ հրաման, 

Ասես ուսին գլո՛ւխ չունեն, 

Այլ շուռ տված մի ջրամա՜ն... 

Ես քրտնում եմ ուրիշի՛ տեղ, 

Երբ որ նրանք իրենց ուժը... 

Բայց այս մասին՝ ուրի՛շ անգամ,- 

Չէ՞ որ ինձ պես անզգույշը... 

Իմ այս վախկոտ-զգուշավոր մտքի համար՝ 

Ես քրտնում եմ նաև հիմա 

Եվ մտածում, 

Թե ինչի՞ց է քրտնում մարդը: 

Ի՞նչ եք կարծում: 

Ինձ թվում է՝ 

Ա՛յն պատճառով 

Եվ այնժամ է քրտնում մարդը, 

Երբ որ օդը պակասում է: 

Ձեզ թվում է, 

Թե ամոթի կամ սարսափի զգացումը 

Իմ ասածին հակասո՞ւմ է... 

04, 17.VI.1957թ.

Մոսկվա