XV
Կրկին անգամ Պետրոս Դուրյանին
Նա որքա՜ն դալկադեմ, մրսո՞ւմ է նա արդյոք,
Այս հիվանդ պատանին՝ և՛ անխոս, և՛ անձայն.
Նա ցավի, զրկանքի կենդանի մսարձան,
Նա երկնող ցավերի ցավածին սև արդյունք:
Նա որքա՜ն անհանգիստ...Վառ հուրն է երևի
Մոխրանում փոթորկոտ նրա մունջ հոգում,
Կյանքի վառ կարոտն է այն հոգում մորմոքում,
Կարոտը վառ սիրո և անմար արևի:
Օ՜, որքա՜ն ցավեր ու կսկիծ է ամբարել,
Օ՜, որքա՜ն նրբանուրբ, որքան խո՜ր ու խորունկ,
Այս հիվանդ, մխացող պատանին հանճարեղ...
Ես ցավով մի խորին, աչքերիս արտասուք,
Հոգուս մեջ - և՛ կսկիծ, և՛ խոր, և՛ արնալի,
Համբուրում եմ նրա ճակատը մեռյալի...