XIV
Պետրոս Դուրյանին
Եղբայր իմ դու, վաղամեռիկ ու հանճարեղ.
Ես քեզ համար արցո՞ւնք հեծեմ, արյո՞ւն լացեմ,
Ես դալկաթերթ քո ճակատին գարուն բացե՞մ,
Պաղ հոգուդ մեջ վառե՞մ նորեն անանց արև:
Ասա՛, եղբայր, ի՞նչ կուզես դու, ի՞նչ կցանկաս.
Գաղտնարանը հոգուս լիքն է ամեն ինչով.
Մահվան ժամը դալկադեմ՝ իր քուն ու նինջով,
Իմ սրտից՝ զատ, հոգուց՝ հեռու և բացակա:
Լուռ է, անձայն... Նա չի խոսում, չի գանգատվում.
-Կուզե՞ս Լուսինը սգա քեզ, ասա՛, եղբայր,-
Ձայնեցի ես նորեն սիրով, մտերմաբար...
Նրա շիրմից մարվող մրմունջ է անջատվում.-
Ոնց մխացող խնկի հոտով մեղմիկ հուշեն.
-Մահից հետո թող ինձ հիշեն, միայն հիշեն: